Јованка во него гледала како во Бог, а не е Тито: Посакала тој да ѝ одржи опело, покрај бистата на Јосип го чувала овој ангел

Режисерот и сценарист Милан Шарац, долгогодишен пријател на Јованка Броз, откри детали од нејзиниот приватен живот и односот со верата што ретко биле познати во јавноста.

Сопругата на доживотниот претседател на СФРЈ и лидер на Комунистичката партија на Југославија, Јосип Броз Тито, успеала да го доближи атеистот Тито до православната вера.

Жената што потекнувала од семејство во кое имало 17 свештеници од Српската православна црква, го убедила Тито во важноста на духовноста. Подоцна, тој значително ја помогнал Пеќката патријаршија – центарот на српската духовност.

Шарац раскажува:

„За време на посетата на Косово и Метохија, Јованка му рече на Тито: „Треба да му помогнеш на овој манастир.“ А тој ѝ одговори: „Нема проблем, другарке Јованка.“ Тогаш донираше 80.000 динари за купување на ѕвона – што во тоа време беше значителна сума.

Починатата игуманија на Пеќ, Февронија, во едно интервју изјави дека Тито двапати ја посетил Патријаршијата.

– Првиот пат дојде со Јованка, во почетокот на 1967 година. Влегоа и во црквата, им ги покажувавме фреските, иконите … Потоа донираа за камбанаријата. Вториот пат дојде сам, по неколку години, но не влезе во црквата – рече таа.

Таа се потсети и на разговорот со патријарх Герман, кому му поставила прашање зошто Тито дошол во Патријаршијата.

– Без двоумење ѝ одговорил: „Секому, еднаш, му се отвораат вратите на патот на покајание.“

Според Шарац, Јованка строго ги почитувала православните обичаи и била длабоко религиозна, нарекувајќи го Бог со прекарот „инженерот“.

– Имаше посебна наклонетост кон светците, иако тоа во времето беше непожелно. Во вилата „Бор“ на Дедиње, каде што живееше, покрај мермерната биста на Тито, стоеше и иконата на Белиот ангел.

Шарац откри и детали за односот меѓу Јованка и митрополитот црногорско-приморски Амфилохије:

– Го обожуваше. Постојано зборуваше за него, му испраќаше поздрави, а јас помогнав да се сретнат. Разговорот траеше еден час, а Јованка беше пресреќна, го гледаше како Бог. Еднаш ми рече: „Сакам тој да ми одржи опело на мојот погреб.“ Кога беше во болница, ми порача да му кажам дека многу го сака.

Кога Јованка почина, митрополитот не беше во Србија, но една година подоцна, со помош на Шарац, одржа помен во Куќата на цвеќето.